Hemen, hemen her gün genç eşcinsellerden yada genç translardan e-mail yada mesaj alıyorum ve genelde hepsinin sorunu aynı; Yaşadığı evden kurtulmak, aile baskısından, dayaktan, kendileri olamamaktan, dışlanmaktan kaçmak ve umut olarak gördükleri İstanbul'a gelmek. Evet haklısın, çık gel İstanbul'a desem 10 dk içinde otobüse atlayıp gelecek durumdalar. Bazen ne desem bilemiyorum, ''söyleyeceğim bir cümle hayatlarını olumsuz yönde etkiler mi acaba?'' diye, uzun uzun düşünüp öyle yazıyorum, yetmiyor bir daha dönüp okuyor ve öyle yolluyorum cevabımı.

Ne kadar yardımcı olabiliyorum, bulundukları olumsuz ruh hallerinden ne kadar çıkarabiliyorum bilmiyorum ve hakikaten canım acıyor :( Bütün bu mesajları gönderenlerin hepsi çocuk ve bir çıkmazın içinde, bir travmanın ortasındalar, bense sadece sorularına cevap vermeye çalışıyor, en fazla ''Nasıl rahatlatabilirim?'' diye düşünüyorum ama ellerinden tutamıyorum :(

Bu çocuklara yardım eli uzatacak, psikolojik destek sağlayacak, aileleri ile görüşüp bir nebze olsun nefes almalarını sağlayacak yada ne bilim toplumsal cinsiyet rollerinden dolayı öyle olması gerektiğini zannettikleri saçlarını, kıyafetlerini vs böyle olmak zorunda olmadığını, cinsel yönelimlerini yada cinsiyet kimliklerini sadece kendileri olarak ta yaşayabileceklerini onlara anlatacak birileri olmalı. Doğduğumuz anda devletle imzaladığımız vatandaşlık hakkı kapsamında ki eğitim hakkı, sağlık hakkı, yaşama hakkından dolayı bile olsa bu sorunu devletin görmesi ve bu çocuklara bir an önce yardım eli uzatması gerekiyor. Eşcinsel yada trans çocukların danışmanlık alabilecekleri en azından bir tane de olsa, telefon ile, mail ile ve yüz yüze danışmanlık alabilecekleri bir merkez kurması gerekiyor, kendi vatandaşına, üstelik çocuk yaşta bu travmayı yaşayan vatandaşlarına sahip çıkması gerekiyor. Devletin artık eşcinselliğin yada transseksüelliğin bir hastalık, bir özenme hali olmadığını ve varoluş olduğunu kabul etmesi gerekiyor. Hadi etmiyor ve hastalık olarak görüyor diyelim, o zaman bu çocukların Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak sağlık hakkından yararlanabilmesi için kolları sıvaması gerekiyor.

En beyinsiz insan bile düz mantıkla düşünse, bizim ülkemiz gibi bir ülkede, kim sırf bir özenme durumundan ailesini, arkadaşlarını, sevdiklerini kaybetmeyi, mahallesinden, okulundan, işinden dışlanmayı, her an her yerde aşağılanmayı, iş verilmemesini, seks işçiliği yapmak zorunda bırakılmayı, transseksüel olmadığı halde kadın kılığına girmek durumda olabilmesini, dövülmeyi, sövülmeyi hatta öldürülmeyi göze alır ve özenir? Bütün bunları hiç kimsenin, hiç bir şey uğruna göze almayacağını bildiğiniz halde, neden hala kılınızı kıpırdatmıyorsunuz? Neden en azından bu çocukları düşünmüyorsunuz? Bu yazıyı okuyanlar hiç öyle topu sadece devlete atıp, kendilerini sütten çıkmış ak kaşık zannetmesinler! Bu çocukların acı çekmesinde sizin de rolünüz büyük. Yok öyle ''Ay benim gay arkadaşlarım var, ben onları çok severim, kınamam'' gibi saçma salak, öteki kılan, acıyan sözlerinizle kurtulamazsınız. Ve gerçekten bu çocukların ve tüm lgbt camiasının yok yere çektikleri bunca acıyı anlıyorsanız artık lütfen sizde ''normal'' davranmaya başlayın. İş verdiğiniz, arkadaş olduğunuz, iki çift laf ettiniz diye bunları lütuf saymayın! Ve lütfen artık harekete geçin!

Not: İlk defa bir yazıyı, bu kadar düşünmeden, imla kurallarına uydum mu vs demeden yazıyorum. Az önce cevapladığım iki mesaj hakikaten asabımı bozdu, neyi nasıl anlatacağımı bilemedim. 15 yaşında bir çocuğun sırf varoluşundan dolayı ailesinden sürekli dayak yemesi ve intihar kelimesini kullanabilmesi ne demek? Nasıl anne-babalar bu kadar vicdansız olabiliyor ve kendi canlarından, kanlarından bir çocuğa sırf varoluşundan dolayı böyle eziyet ediyorlar gerçekten anlayamıyorum, aklım duracak. Allah o çocuklara yardım etsin ve lütfen Allah bu çocuklara bu eziyetleri yapanları bir an önce cezalandırsın. Ve hepinizin töresi de, tabusu da, heteroluğu da, namusu da yerin dibine batsın!!! :(((((((((((((((((

"...Ailem için talihsiz bir kazaydı doğumum ve yirmi beş yaşındaydım beni öldürdüğünüzde. Babamın utancı yirmi beş yaşındaydı. Beni incittiniz. Hayatımın her yerine pis bakışlarınızdan bıçaklar soktunuz. Beni kanattınız. Oysa ben size hiçbir şey yapmamıştım. Beni öldürdüğünüzde yirmi beş yaşındayım. Zararsızlığım yirmi beş yaşındaydı...''